Bierzmowanie jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. W sakramencie tym otrzymujemy dary Ducha Świętego, który jednoczy nas i umacnia, pomaga nam modlić się i żyć po chrześcijańsku, abyśmy doszli razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego.
W pierwszą niedzielę adwentu 27 listopada 2016r. podczas Mszy Świętej o godz. 12.00 w naszej świątyni w Dwikozach, odbyło się uroczyste wprowadzenie gimnazjalistów do przyjęcia przez nich kolejnego, bardzo ważnego sakramentu w życiu chrześcijanina – bierzmowania.
Podczas Eucharystii kandydaci aktywnie angażowali się liturgię: proklamowali czytania mszalne, czytali modlitwę wiernych, składali swoje deklaracje, w których świadomie i dobrowolnie obligowali podjąć się i wypełniać zobowiązania w nich zawarte.
Przed nami Adwent (łac. adventus – przyjście) – pierwszy okres nowego roku liturgicznego w Kościele. W lawinie zasypujących nas dzisiaj słów i treści warto zatrzymać się nad głębią treści zawartej w słowie adwent.
Nasze życie od samego początku jest nieustannym oczekiwaniem. Poczęte dziecko czeka na dzień swoich narodzin. Dzieci w domu z niecierpliwością oczekują na powrót rodziców, by pochwalić się rysunkami i pierwszymi małymi sukcesami. My dorośli też oczekujemy i tęsknimy za wieloma osobami i wydarzeniami. Czekamy na odwiedziny naszych bliskich, na spotkania z przyjaciółmi, na upragniony odpoczynek, na telefon od kogoś ważnego… Również i Kościół od początku swego istnienia trwa w nieustannym oczekiwaniu na ponowne przyjście Jezusa Chrystusa. Szczególnie pamięta o tym w Adwencie, w którym wspomina oczekiwanie ludzi Starego Testamentu na przyjście obiecanego Mesjasza – Jezusa, oraz bezpośrednio przygotowuje nas do właściwego przeżywania Uroczystości Bożego Narodzenia. W tym czasie słuchamy słów Jana Chrzciciela wzywającego do nawrócenia i przemiany życia, a wpatrując się w Maryję uczymy się od Niej odpowiedniego przyjęcia Jezusa do swojego życia i podążania za nim drogą codzienności.
Już kilka dni dzieli nas od wydarzenia o wielkim znaczeniu duchowym i społecznym. Kościół w Polsce uroczyście uzna panowanie Chrystusa Króla nad naszą Ojczyzną. To wydarzenie stanowi jakby pieczęć przeżywanego jubileuszu 1050 - lecia chrztu Polski. W ostatnią niedzielę roku liturgicznego ze wszystkich świątyń w naszym kraju popłynie deklaracja osobista i społeczna, że chcemy aby Jezus panował na naszej polskiej ziemi. Nie jest to tylko zaproszenie Chrystusa do królowania w Kościele. Przecież Pan Jezus przed odejściem z tego świata powiedział: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (…). Uczcie je zachowywać wszystko co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 26, 18-20).
Dzień Niepodległości to dla Polaków dzień radości i dumy, sławy i chwały, czci i pamięci. Fakt zmartwychwstania Polski po 123. latach niewoli i jej nieobecności na mapie Europy porywa w geście wdzięczności serce i kieruje myśl ku Bohaterom, którzy o niepodległą Polskę walczyli, zatrzymuje wzrok nad naszym obecnym polskim domem i wprowadza w zamyślenie nad przyszłością naszej Ojczyzny.
Dom jakim dla każdego Polaka jest Polska stanowi wartość nieocenioną. Najdotkliwiej doświadczyli tego ci, którym ten dom został odebrany w czasie zaborów lub zniszczony podczas wojny. Ale do miłości i troski o Ojczyznę wezwani jesteśmy wszyscy, bo przecież jesteśmy prawowitymi gospodarzami ojczystej ziemi, niepodległymi Polakami, spadkobiercami i kontynuatorami drogi polskich pokoleń. Jesteśmy synami i córkami Kościoła, synami i córkami Narodu, obywatelami Ojczyzny. Nigdy dość tego przypominania!
Odwiedza nas 11 gości oraz 0 użytkowników.